مناظره با سنی ۳

برادر گرامی جناب سنی

ممنون از حضور شما و سؤالات بعدیتان.

اوّل از کنایه تان شروع کنم. فرمودید: «در مورد سئوال اول که جواب دادی داستان جالب بود...» این ماجرا که عرض کردم، داستان و افسانه نیست؛ کمی واقع گرا باشید دوست گرامی! و از متلک گوئی بپرهیزیم.

برای مطالعه روی ادامه مطلب کلیک کنید.

اما در مورد سؤال اوّل: «یک سئوال پیش می اید که اگر حضرت علی این چنین کرد چرا در روزیکه می خواست برای بیعت بیاید به گفته علما شما طناب بر گردنش انداختن وبه زور اوردنش..؟» شما به انتهای ماجرا توجه نکردید، اگر توجه بیشتری به انتهای ماجرا می کردید، این سؤال برایتان پیش نمی آمد. فقط انتهای ماجرا را یکبار دیگر برایتان نقل می کنم: «...قنفذ ملعون راهی خانه ی علی(ع) شد و با همراهانش با شدت وارد خانه شدند. علی دست به طرف شمشیر برد، ولی آنها زودتر به شمشیر حمله ور شدند و چون عده شان زیاد بود غالب شدند.» در ادامه می فرمایید: «من بر قدرت حضرت علی هیچ شکی ندارم..» دوست من کسی نگفت شما به قدرت حضرت علی شک دارید، تنها مشکل شما این است که قدرت حضرت علی را بیش از اندازه می دانید! آیا غیر از این است که رسول الله(ص) بر طبق آیات قرآنی، یک انسان عادی بود؟ پس نباید انتظار داشته باشیم که حضرت علی(ع) چیزی بالاتر از پیامبر باشد. شاید اینجا سؤالی پیش بیاید: پس حضرت چگونه توانست در خیبر را که چهل نفری آن را باز و بسته می کردند، از جای در آورد؟ پاسخ: بعد از کندن در خیبر از حضرت پرسیدند که آن زور و قدرت را از کجا آوردی؟ حضرت پاسخ داد: آن قدرت من نبود! نتیجه: حضرت علی(ع) با آن بیان اعلام می فرمایند که آن قدرت را خداوند عطا فرموده بود و او هم در زور و بازو مانند همه مردم عادی است.

در قسمت دوم می فرمایید: « در مورد خواب حضرت علی خداوند می خواست به مشرکین قدرت خود را نشان بدهد همان طور که می دانی در زمان خارج شدن پیامبر(ص) و ابوبکر(رضی الله عنه) همه قدرت بینای شان از کار افتاده بود و اگر حضرت علی خلیفه بعد از رسول الله بود چرا ان پیامبر(ص)  علی (رضه الله عنه) را در مقابل شمشیر قرار داد.» خداوند بینایی کسی را نگرفت. متوجه باشیم که اصلا حکایت ماجرای تاریخی آن بر پایه تواریخ بیهقی و طبری که نویسندگانش سنی هستند، اینگونه نیست. سعی می کنم که ماجرا را کوتاه برایتان توضیح دهم: پس از اطلاع پیامبر توسط وحی که مشرکین قصد کشتن پیامبر را دارند، حضرت با ابوبکر در خارج از شهر ملاقات می کند؛ در حین خروج از خانه، ابوذر غفاری یار صدیق پیامبر، وی را بر پشت خود نشانده و بر روی حضرت پارچه ای کشیدند. در میان راه مشرکین ابوذر را دیدند، از او پرسیدند که آیا محمد را دیده است؟ او با تمام صداقتش پاسخ داد آری! هم اکنون بر پشت من سوار است. مشرکین خطاب دادند که ابوذر دیوانه شده است!!! زیرا می اندیشیدند که اگر پیامبر بر دوش ابوذر است و ابوذر هم از مسلمانان، پس او هرگز پیامبر را که بر دوشش است، لو نخواهد داد. شاید در اینجا منظور شما بینایی دل باشد، اگر این چنین است، حتماً مطلب را کامل بیان بفرمایید تا سوءبرداشت پیش نیاید. از سویی شما پاسخ سؤالم را ندادید: مگر نمی گوییم که خداوند از آینده خبر دارد؟ مگر نمی گوییم که خداوند قدرت بلامنازع جهان هستی است؟ پس چرا آن شب مشرکین حمله کننده که همه یک جا جمع بودند را با یک بلای آسمانی از بین نبرد؟ شما جواب سؤال بالا خود را میتوانید در پاسخ به این سؤال من دریافت کنید. جواب این سؤال را بدهید تا من هم به سؤال قبلیتان پاسخ دهم.

در سؤال بعدی می پرسید: «منظورم این است که خداوندی که رسول الله را به پیامبری ناعل کرد و ان را حفاظت کرد چگونه از خلافت علی (رضی الله عنه) حفاظت نکرد..» پاسخ این سؤالتان را در مبحث گذشته در قسمتی دیگر (قسمت پنجم) داده بودم، امّا جهت یادآوری دوباره ذکر می کنم: «در اینجا من سؤالی می پرسم. اگر شما نماز خودتان را برپا ندارید و یا روزه نگیرید و یا زکات خود را ندهید، در حالیکه فرمان خداوند هم هست، آیا خدا از زورش برای انجام این فرائض استفاده می کند تا شما اعمال واجبتان را انجام دهید؟ مسلماً پاسختان «خیر» خواهد بود! چگونه انتظار دارید که خداوند برای یک فرمان از زور استفاده کند و برای دیگری نه؟ شاید شما بگویید که این مسئله بسیار مهم تر از انجام واجبات است! درست است، امّا من می گویم؛ من و شمایی که به قیامت اعتقاد داریم، همین موضوع را در قیامت دستاویز می کردیم و در مقابل گناهانی که انجام داده ایم، به خداوند می گفتیم «برای فلانی (حالا برای هر کاری که باشد) چطور از قدرتت استفاده کردی و برای من نه؟ پس من مجرم نیستم» و این جمله کاملاً صحیح خواهد بود. و اگر خداوند برای این کار از قدرتش استفاده می کرد، آن وقت به دانایی مطلقش شک می رفت. از طرف دیگر شاید بگویید که چرا پس آنانی را که خلافت را غصب کردند، به بلا گرفتار نکرد؟ در اینجا پاسخ خواهیم داد که در این مقوله فقط ابوبکر و عمر و عثمان نیستند که مورد امتحان الهی قرار گرفتند. بلکه تمام مردم آن زمان هم در این امتحان قرار گرفته بودند. خداوند بیست و سه سال به مردم فرصت داد تا از اشتباهشان بازگردند و برای آنانی که بازنگشتند، مجازات اخروی در نظر می گرفته است.» پس قرار نیست محافظت کند زیرا که همانطور در مطلب قبلی ذکر کردم: «این مطلب بیانگر آن است که انسان دارای عقل و منطق و اختیار است. یعنی باید از عقل و منطق و اختیار خود استفاده کند و سپس در آخرت جوابگوی اعمال خود باشد ........ شاید شما دوباره سؤال بپرسید که چطور برای پیامبران معجزه کرده و یا از قدرتش استفاده نموده است، امّا برای جانشینی که خود تعیین نموده، چنین نکرده است؟ پاسخ می دهیم که برای پیامبران می خواسته حجت را بر مردم تمام کند، امّا در اینجا حجت بر مردم تمام شده بود و نیازی به معجزه ای دیگر نبود و فقط بحث امتحان الهی در اینجا مطرح بوده است. چه بخواهیم و چه نخواهیم، همه ـ چه خوب و چه بد ـ مسلمان بودند. یعنی خدا و رسولش و کتاب قرآن را قبول داشتند و پذیرفته بودند که اسلام کاملترین و آخرین دین خداوند است، همانطور که علی(ع) در جنگ نهروان آب را بر سپاه دشمن نبست و وقتی که یارانش از او ایراد گرفتند که رسول خدا در احد آب را بر دشمنانش بست، حضرت فرمود که پیامبر آب را بر مشرکین بست نه بر مسلمانان گمراه؛ پس در اینجا مشاهده می کنیم همه مسلمان بودند. پس، از این پس نیاز به آزمایش است، نه معجزه؛ تا به همه ثابت گردد که چقدر در راه رضای خدا گام بر می دارند.» فقط در این میان مبحث زور نیست، مبحث داشتن توانایی و قدرت در تعقل مسلمانان هم هست. چرا باید خداوند در روز قیامت برای خودش اشکال تراشی کند و بنده بگوید من مقصر نیستم. خداوند برای اثبات اشتباه بنده، مطمئناً وی را مورد امتحان قرار خواهد داد. وگرنه با این تفاسیر برادران اهل سنت، مسلمانان همگی باید وارد بهشت شوند بی هیچ دلیلی و غیر مسلمانان باید وارد جهنم شوند، آن هم ممکن است که بخاطر اینکه حتی نامی از اسلام را نشنیده باشند.

در مبحث بعدی می فرمایید: «منظور من در باره قرآن این است که شما میگوین ان تحرف شده است...» این جمله اشتباه است. نمی گوییم تحریف شده است، هر کسی هم چنین مزخرفی را به خورد شما داده غلط اضافی کرده است. ما اعتقاد داریم که خداوند همانطور که شما اشاره کردید، ادعا دارد که از قرآن و اسلام محافظت می کند تا ظهور منجی. آنچه شیعه در برخی روایات مستند خود مانند اسرار آل محمد دارند این است که قرآن ناقص است. مثلاً در حال حاضر سوره بقره طولانی ترین سوره قرآن است، امّا در کتب تاریخی ذکر شده است، آنچه مسلم است سوره بقره طولانی ترین نیست، بلکه سوره های دیگر هم از نظر کثرت آیات وجود داشتند از جمله سوره حجرات که 290 آیه به بالا بوده است و اکنون نیمی از آن وجود دارد. حتی عمربن خطاب در حین جمع آوری قرآن در میان مسلمین بر اساس راهی که خود برای جمع آوری قرآن گذاشته بود ـ دوشاهد برای یک آیه ـ نتوانست دو تا سه آیه ای را که خود بیان کرد، در قرآن بگنجاند؛ شاید وی هم آن آیات را شنیده بوده است، حتی نقل از عمر بن خطاب است که می گفت در جنگ احد از برخی انصار آیاتی را شنیده بودم که هیچ یک از حافظان قرآن آن را در اینجا ذکر نکردند. این سخنان نشان از تحریف نمی دهند، بلکه کامل نبودن آیات و جاماندگی آنها از ذهن مردم عادی است. ضمناً در روایات مستند داریم که از حضرت علی(ع) درستی قرآن را سؤال کردند که ایشان نیز با این دلیل که وجوب امامت ما در آن هست، این کتاب را تأیید فرمودند؛ ولی آن را کامل ندانستند.

در مبحث بعدی عنوان نمودید: «پس اگر رسول الله دین را کامل بیان کرده نیازی به جانشین نیست و خود خداوند می فرماید من از دین و کتابم مواظبت میکنم...» اتفاقاً ما می گوییم که چون دین کامل است، نیاز است که جانشین معرفی شود. چرا باید دینی که همه چیز را در آن پیش بینی کرده است، جانشین را برای پیامبر معرفی نکند؟ مگر مردم همه دستورات الهی را فهمیده بودند که نیازی به مفسّر بعدی نباشد. در اینجا ائمه به عنوان محافظان دین و کتاب شمرده نمی شوند، بلکه مفسّرین احکام، که می توانند احکام را به طور کامل تفسیر و تحلیل کنند و آموزش دهند، شناسایی می گردند. اگر اکنون من مثلاً یک آیه را نام ببرم، آیا شما می توانید آن را تفسیر کنید؟ مسلماً اگر بتوانید چند آیه را تفسیر کنید، در تفسیر الباقی دچار گرفتاری می شوید. این نه برای شما که برای هر کسی من جمله حقیر هم صادق است. شاید در اینجا سؤال بپرسید که صحابه هم می توانستند آن آیه را تفسیر کنند؛ در اینجا می گوییم که صحابه علم آن را نداشتند که صحیح و کامل تفسیر کنند و علی(ع) این علم را از پیامبر آموخته بود و بعد به فرزندانش منتقل فرمود و از هر فرزند به فرزندی دیگر انتقال داده شد. لطفاً ادامه مطلب را کامل بخوانید. شما با این سؤالتان نشان دادید که این مبحث را کامل مطالعه نکرده بودید.

در مبحث هفتم می فرمایید: «کتابی را نام ببرید که نویسنده از اهل سنت باشد...» آیا نهج البلاغه را رد می کنید؟ با فصاحت و بلاغت سخنان علی(ع) چه می کنید؟ ایرادی ندارد! با کمک جناب آقای فریحی (مدیر وبلاگ شیعه ایران) چند مدرک سنی برایتان می آورم که خطبه شقشقیه را قبل از آنکه سید رضی نهج البلاغه را جمع آوری کند، در کتابشان آورده بودند و احتمالاً سیدرضی رحمه الله علیه از این کتب، خطبه شقشقیه را در نهج البلاغه بیان فرمودند؛ این کتب عبارتند از: شرح ابن ابی الحدید جلد 1 صفحه 69، الانصاف فی الامامه از ابن قبه رازی، العقد الفرید، المغنی، نثرالدرر. امیدوارم راضیتان کرده باشد. دوست من، نهج البلاغه کتاب کمی نیست. به آن شک نکنید.

مطلب مورد نظر با این گفته شما را نیافتم، مرتبط به کدام موضوع بود؟ « اگر بگویم نه استغفر الله ...اما اگر جواب شما بله هست آیا خداوند به پیامبر خود نمی فرمود که بعد از تو علی (رضی الله عنه) جانشین تو نمی شود...»

در قسمت دهم مبحث ابتدا می فرمایید: « اولا باید بگم که بعد وفات رسول خدا وحی تمام شد..» درست است، امّا اگر منظورتان این است که عصمت ارتباط به وحی دارد، جواب ما «خیر» است؛ اصلاً ارتباطی به وحی ندارد. خداوند به ائمه علیهم السلام عنایت فرمودند که آینده را شناسایی کنند و پس پرده را ببینند. این موضوع به این معنا نیست که در وحی باز بوده است، بلکه لطف خداوند را نشان می دهد که به مسلمین و مؤمنان این لطف را کرده که پس از بستن در وحی کسانی را که بتوانند راهنمای خوبی برای مردم باشند، باقی گذارده است؛ حال می ماند که مردم از این «انوار هادی» چگونه استفاده کنند. سپس در ادامه همین مطلب می فرمایید: « دوما. آیا اگر کسی از بداند که کاری را که انجام می دهد باعث مرگش خواهد شد شهید می شود یا خود کشی کرده...» سؤال شما ناقص است، امّا منظورتان را درک کردم. دو سؤال: با توجه به گفته عمر بن خطاب (که در صحیح بخاری و مسلم نیز ذکر شده است) لو لا علی لهلک العمر؛ آیا علی(ع) را از نظر علمی و دینی برتر از سه خلیفه می دانید یا نه؟ دوم: اگر بدانید که مثلاً بودن شما برای یک امّت فایده ی بیشتری داشته باشد، خودتان را به کشتن بدهید، آن مرگ چه فایده ای برای شما و امّتتان خواهد داشت؟ آیا شهید کسی نیست که خود را برای رضای خدا و ایستادگی در برابر تهاجم دشمنی که قصد نابود کردن و تجاوز به شرف و دین را دارد، به کشتن می دهد؟ اگر علی(ع) در این ماجرا خود را به کشتن می داد، آیا جلوگیری از فساد دینی می شد؟

در مبحث بعدی می فرمایید: «پس شما می گوید که امامان هیچ گونه خطا واشتباهی نکردن با این که رسول الله در کارها خود باری این که اشتباه وخطا نکند مشورت می کرد..» بحث مشورت و شورا چیزی جدا از مقوله ی معصومیت است. این دو موضوع را با هم ندانید. مشورت صحبت با کسانی است که اهل فن هستند، ولی عصمت یعنی دیدن پشت پرده خطا و اشتباه و گناه که در نتیجه آن، آن خطا و گناه صورت نمی گیرد. جالب این است که این سؤال شما، حرف ما را ثابت می کند. چرا رسول الله که معصوم و بری از اشتباه بودند و از آینده خبر داشتند، چرا مشورت می کردند؟ آیا همه چیز در معصومیت بسنده به وحی است؟ مسلماً خیر! زیرا خداوند با اسلام به بندگان آموخت که همه چیز منطق و علم است و باید از آن طریق بر همه دنیا مسلّط شد و از این طریق همه را به سوی اسلام فراخواند. در اینجا نگاهی به قرآن بیاندازید که می فرماید بهترین اسوه و آموزگار برای شما پیامبر(ص) است. تمام زندگی پربرکت پیامبر خدا درس است برای تمام مسلمین. من و شما مسلمان از پیامبرمان آموختیم که مشورت در امور زندگیمان بسیار مهم و حیاتی است. اوئی که می توانست بهترین راه حل را از طریق وحی، از باریتعالی بگیرد، با مردم مشورت می کرد تا به آنان بیاموزد. وگرنه امروزه دیگر هیچ کس مشورت نمیکرد.

در مبحث بعدی می فرمایید: «جالب است بدانی که در زمان عمر(رضه الله عنه) بود که اسلام به شکوفای رسید..» می شود چند نمونه از شکوفایی اسلام در زمان عمر را نام ببرید. در ادامه برای تکمیل سخنانتان می گویید: «در آن زمان ایرانها آتش پرست بودن و آنها با مسلمانان به جنگ پرداختند..» به یاد داشته باشید که ایرانیان در مقابل اعراب نیاستادند، زیرا از ظلم و ستم ساسانیان به تنگ آمده بودند. در غیر این صورت هیچگاه اعراب نمی توانستند بر ایران که متمدّن ترین کشور جهان بود و حتی ابرقدرت های آن زمان از ایران می ترسیدند، چیره شوند. ضمناً ایرانیان هیچگاه آتش پرست نبودند، بلکه آتش را مقدّس می دانستند. چیزی که در اسلام نیز به آن اشاره شده است. هر ناپاکی را که در آتش بیاندازید پاک می گردد. اگر ناراحتتان نمی کند باید بگویم که در این میان به جنایات عمر با توجه به کتب تاریخی مستند در ایران اشاره ای نکردید. نگاهی به کتب تاریخی حتماً بیاندازید.

مبحث بعدی شما با این گفتار بود: «کسی که تشنه قدرت است تمام مال و زندگی خود را فدائی قدرت خالی نمی کنند خود شما اگر قدرت داشتی به دنبال ثروت نمی رفتی...» آیا شما با اطمینان خاطر و صددرصد می توانید بگویید من و یا هر کس دیگر بعد از قدرت به دنبال ثروت می رویم؟ اگر بگویید «نه» که این گفته شما رد می گردد. اگر بگویید «آری» که آن وقت عقل و منطق انسان را زیر سؤال می برید.

در بحث چهاردهم فرمودید: «جالبه پس شما می گوید که کسانی که با پیامبر (ص) پیمان بستن یعنی شرف و اعتبار خود  را زیر پا نمودن پس حضرت علی چرا این کار را کرده بود آیا پیمان نبسته بود...» ظاهراً حق با شماست؛ اما باید توجه کرد که اولاً ابوبکر و عمر و سه تن نامبرده شده در مبحث قبلی از روی رضایت با علی(ع) در غدیر بیعت نکردند و پیمان آنها با هم قبل از بیعت با علی(ع) در کنار کعبه در حجه الوداع بود. ثانیاً علی(ع) پس از بیعت اجباری با خلفا دیگر اصراری بر خلافت نداشت، تا جایی که حتی پس از عثمان نیز نمی خواست خلافت را بر عهده بگیرد، زیرا اعتقاد داشت که مردم قدر آنچه را که خداوند به آنان عنایت فرموده، ندانستند، که هجوم مردم حجت را بر ایشان تمام کرد و ناچاراً پذیرفتند. تا آن زمان علی(ع) پس از بیعت اجباری هیچ عکس العمل خاصی انجام ندادند. ایشان حتی بیعت اجباری را پس از مرگ حضرت زهرا(س) انجام دادند که خود نشان از تنها شدن ایشان در این راه می داد. هنوز سؤال مرا هم در این زمینه پاسخ ندادید! چرا قبر حضرت زهرا(س) ناپیداست؟

در بحث آخر می فرمایید: «شرمنده دوست عزیز اگر شخصی همسر کسی را بکشد و دختر او را بگفته شما به زور بگیرد و آن مرد اسم فرزند خود را نام آن شخص بگذارد چه باید گفت..» بخاری در کتاب خود روایتی می آورد که : أرسل علی رضی الله عنه الی ابی بکر أن إئتنا و لا یأتنا أحد معک کراهیه لمحضر عمریعنی: جضرت علی درپی ابابکر فرستادو گفت نزد ما بیا و هیچ کس را با خود نیار. چون نسبت به حضور عمر کراهیت داشت. (صحیح بخاری 3/((به نقل از وبلاگ شیعه ایران ـ عادل فریحی)) آیا مدرکی بالاتر از صحیح بخاری؟! آیا این مطلب هم کذب است؟! باز هم نقلی از دوست عزیز جناب آقای فریحی: «کسانی که اندک اطلاعی از تاریخ و فرهنگ اسلام و عرب دارند به این نکته واقف هستند که نامهایی از قبیل ابوبکر و عمر و عثمان اختصاصیِ خلیفه اول، دوم و سوم نیست، این نام های قبل از ظهور اسلام و پس از آن رایج و متداول بوده است. در فرهنگ اجتماعی رایج هر جامعه این گونه نیست که مخالفتها و نزاعها موجب تحریم نامها و کینه ها شود. کما این که در عرف اجتماعی امروز نیز اگر دو خانواده به اختلاف و نزاع برخیزند و حتی در میان آنها قتلی واقع شود و مشخص گردد که نام قاتل مثلاً «عبدالله» است، خانواده مقتول از شخص قاتل که می توانست هر نام دیگری داشته باشد متنفر و رویگردان می شوند و چه بسا که در صدد قصاص و احقاق حق برمی آیند، اما رویگردانی آنها از کلمه «عبدالله» توجیهی ندارد.

بالاتر از این باید گفت، چه کسی است که به دشمنی معاویه و بنی امیه نسبت به خاندان پیامبر (ص) و شیعیان آنها اذعان نداشته باشد؟ معذلک اندک توجهی به کتب تاریخ و رجال نشان می دهد که نامگذاری به نامهای معاویه و حتی یزید در بین بنی هاشم و شیعیان تا قرنها متداول بوده است.... آیا به استناد این نامگذاری ها می توان نتیجه گرفت روابط معاویه بن ابی سفیان با امیرالمؤمنین علی(ع) و بنی هاشم و شیعیان آنها بسیار حسنه بوده است؟

آنچه بدیهی و مسلم است این که در عرف اجتماعی آن زمان این نامگذاری ها به هیچ وجه بیانگر کیفیت روابط صاحبان این اسامی با یکدیگر نبوده است.

متروک و منسوخ شدن کاربرد یک اسم در عرف اجتماعی هر جامعه روندی طبیعی دارد و تابع تحولات فرهنگی و سلایق افراد آن است، به گونه ای که در زمان ما و حتی در میان اهل سنت نامهایی همچون ابوبکر و عمر و عثمان و ... کمتر اختیار می شود. در صورتی که در قرون اولیه اسلامی چنین نیست و این نامها از جمله اسامی رایج آن دوره بوده است». (برگرفته از کتاب در پاسخ افسانه شهادت...!!! سید جواد حسینی طباطبایی، ص 181 الی 184)

اگر نامگذاری دلالت بر حسن روابط دارد، چرا خلفا نام هیچ یک از فرزندان خود را به نام علی، حسن، حسین نگذاشتند؟ آیا پرهیز خلفاء از این نامها – علی، حسن و حسین– دلیل بر سوء روابطشان (یعنی دشمنی) با اهل بیت پیامبر(ص) نیست؟

فکر می کنم این سخنان دوست عزیزمان آقای عادل فریحی کافی باشد.

و اما در کامنت بعدی خطاب به آقا کیوان نیز سخنانی فرمودید:

در قسمت دوّم کامنت دوّمتان می فرمایید: « در مورد امتحان الله تعالی باید گفت من شما نمی توانیم احکام و فرموده ها الله را به درستی انجام دهیم آیا حضرت علی با این که می دانست از طرف الله تعالی به جانشینی برگزیده شده و برای آن که فرمان خداوند است که با کافران و منافقان به جنگ خیزید و برای اجرا کردن فرمان خداوند کاری نکرد جای سئوال نیست چون خداوند وقتی علی (رضه الله عنه) را به خلافت برگزید پس از او همایت می کرد پس باید گفت حضرت علی از فرمان خداوند سر پیچی کرده..» انگار شما دوست دارید که درجا بزنیم. دوست گرامی! اولاً فرمان خداوند مبنی بر جهاد با کافران و منافقان است، نه مسلمین گمراه. مسلمانان در آن زمان منافق نبودند، ولی گمراه شدند و راه خود را گم کردند. ثانیاً چرا وقتی قرار است که امتحان الهی صورت گیرد، از آن حمایت کند؟ وقتی همه مسلمانند، و می دانند رسول خدا(ص) از عشیره اقربین تا غدیر در مورد علی چه فرموده، چرا باز هم اصرار دارید که باید خداوند از علی(ع) حمایت کند؟ پس امتحان الهی در اینجا چه می شود؟ حضرت هم طبق اسناد تاریخی سرپیچی نکرد و حجت را بر همه ی مردم تمام کرد. وقتی سه شب با همسرش فاطمه(س) و حسنین(علیهماالسلام) به درب منازل انصار و مهاجر رفت و هیچ کس ـ یا به علّت تتمیعی که ابوبکر و عمر آنان را کرده بودند و یا خجالتی که در آنها مانده بود ـ از همراهی علی(ع) خودداری کردند، علی(ع) خود را به کشتن می داد که چه شود؟ انصافاً بگویید اگر علی(ع) خود را به کشتن می داد، امروز خود شما ایراد نمی گرفتید که علی(ع) به خاطر پست و مقام خود را به کشتن داده است و کسی که به دنبال مقام دنیوی است لیاقت سرپرستی و امامت را ندارد؟ خواهشاً انصاف را رعایت کنیم!

در قسمت سوّم می فرمایید: «من تهمت نزدم دوست من اگر خواستی برات مدرک میارم... چون علاما شما می گویند قرآن هم اکنون نزد ما هست قرآن اصلی نیست. اگه مدرک خواستی من می گم ..» شما تلویحاً در این گفتار خود اشاره کردید که گفته اند قرآن اصلی نیست، اما نگفته اند تحریف شده است. یعنی همان موضوع ناقص بودن آیات.

در قسمت چهارم می افزایید: «در مورد بعضی چیزها که من شما به آن عمل نمی کنیم درست می گوید و آیا در این دنیا کسی روزه نگیرد بخاطر او همه مسلمانان به جهنم می روند ولی اگر در اصل دین مشکلی بود وکسی به آن نپرداخت چه مشکلی پیش می آید..» مشکل همین موضوعی که امروز پیش آمده است. اصل ماجرا را ول می کنیم و به فرع می پردازیم. فرعی که ارزش هیچ را ندارد. می خواهیم با این عنوان که فرزندان علی(ع) چه نامی داشته اند، ثابت کنیم که آیا مشکلی بین ایشان و خلفا بوده است یا نه؟ این اختلافات از همین موضوع مورد اشاره شما پیش آمد. مثلاً اهل سنت ماجراهای داخل قرآن و شرح نزول آیات را رها می کنند و با آیاتی که دلالت می کند که صحابه به بهشت می روند، می خواهند ثابت کنند که سه خلیفه هم به بهشت می روند. در حالیکه از سوی خدا تضمینی مبنی بر اینکه صحابه به هر دلیلی و با هر ایرادی بعد از این آیه به بهشت می روند، نداده است. ما در اینجا باید اثبات کنیم که آیا ابوبکر و عمر و عثمان هم جزء همان صحابه ای هستند که قرآن فرموده یا نه؟ نه اینکه اثبات کنیم که صحابه به بهشت می روند!‌ ما هم آن آیات را قبول داریم که صحابه ای که تا آخر به پیمان و عهد با خداوند باریتعالی وفادار ماندند، به بهشت می روند، شما از خوبیهای سه خلیفه و خدمات و برتریشان نسبت به مولای متقیان علی(ع) بگویید. آیا چیزی دارید که خلفا را برتر از علی(ع) نشان دهد؟ والله در هیچ کجای تاریخ چنین موضوعی را پیدا نمی کنید. پس باید بیاییم و ببنیم که در تاریخ چه اتفاقی افتاده است. چرا علی(ع) با همه برتری ها نتوانست افسار خلافت بعد از نبی الله را به دست بگیرد؟ و هزاران سؤال در کنار آن....

در قسمت پنجم به موضوع فوق العاده ای اشاره می کنید: «آیا اگر خداوند از دین و  قرآن محافظت نمیکرد اسلامی که از زمان رسوال خدا بود به ما می رسد مثل انجیل و تورات و دین مسحی ویهود که این همه تحرف شده است. در مورد کاریکاتور این نشان غیرت ما مسلمانان است که...» اتفاقاَ ما هم همین را می گوییم. غیرت مسلمانان زمان رحلت رسول خدا تکان نخورد و بر همین اساس ماجرای سقیفه بنی ساعده پیش آمد. وگرنه ابوبکر و عمر و عثمان کجا و علی(ع) کجا؟ علی که از هر نظر، چه رهبری، چه شجاعت و چه علم و ... برتر از خلفا بود چرا باید خانه نشین شود و کسی دیگر که از هر نظر پایین تر از علی(ع) بود به خلافت برسد؟ ملاک برای رهبری چیست؟ سؤالی که پاسخ ندادید!

در قسمت ششم از سخنتان می فرمایید: « اسم کتاب رو اگر نام ببری ممنون می شم...» با اجازه تفسیری از قرآن را برای شما بیان می کنم و کتب آن را هم نام می برم. آیه 55 سوره مائده میفرماید: همانا سرپرست شما خدا و رسولش و کسانی هستند که نماز به پا می دارند و در حین رکوع زکات می دهند. شیعیان اعتقاد دارند که بر پایه تاریخ تنها کسی که در حین رکوع زکات داده است، علی(ع) است و اهل سنت با تفسیر به رأی خود آن را قبول ندارند و اعلام می دارند که منظور جضرت علی(ع) نبوده است. نمونه هایی از مدارکی که اعلام می کنند که علی(ع) تنها کسی است که در حین رکوع زکات داده است را اعلام می کنم، تحقیقش با شما. صحیح بخاری فصل چهارم، صحیح طرمزدی، صحیح مسلم. این مطلب از زبان ابن عباس، ابوبکر بن ابی قحافه، عایشه بنت ابوبکر و جمعی از صحابه رسول خدا در کتب فوق الذکر بیان شده است. نگاهی به این کتب بیاندازید تا ببینید که شیعه از خود اهل سنت برای رد ادعای اهل سنت مدرک ارائه می کند.

در قسمت هفتم می فرمایید: «در علم امامان هیچ شکی نیست دوست من امامان دانا بودند ولی همه امامان در زمان رسول الله نبودن. و باید بدانی که از آینده فقط الله خبر دارد همنگونه که رسول خدا می فرمود من از آینده خبر ندارم. در مورد وحی بله بعد رسول الله وحی تمام شد» اولاً اعلام کردیم که علمی که علی(ع) آموخته بود از پدر به پسر انتقال یافت تا بتوانند مسلمین را رهبری کنند. سعی کنید که از سؤالات تکراری بپرهیزید تا مناظره خسته کننده نشود. از مطلب جدید سؤال مطرح کنید. نه اینکه بر ادعایتان پس از ذکر پاسخ ما اصرار بورزید، ثانیاً اگر شکی در علم ائمه ندارید، 1- چرا گفتار را کش می دهید؟ اگر در علم ائمه شکی نیست، پس باید قبول کنیم که این علم ربطی به وحی ندارد و نیازی نیست که شما اصرار بر این موضوع بفرمایید. لااقل ما مکتبمان را بهتر از کسان دیگر می شناسیم. 2- اگر به این علم و گفتار اعتقاد دارید چرا روایات و احادیث آن را قبول ندارید؟ مثلاً امام جعفر صادق(ع) می فرماید: مادرم فاطمه زهرا(س) زمانی که از دنیا رفت، از ابوبکر و عمر ناراضی بود. این حدیث با سند در کتب مختلف شیعی آمده است. چرا حضرت زهرا(س) از آن دو تن ناراضی بود؟ آینده هم نیست که بگویید از آن اطلاعی نداشتند، از گذشته است. امّا در سوئی دیگر، علم غیب را خداوند به رسولش و ائمه لطف کرده بود؛ مدعی نیستیم که آنان از دنیا کسب کرده بودند. هم اکنون هم هستند کسانی که با ریاضت، از آینده خبر می دهند، امّا ائمه(علیهم السلام) با ریاضت آن را به دست نیاوردند، بلکه از سوی خدا برای اتمام حجت بر بندگانش ارائه شده بود، و این در حالی بود که درب وحی هم بسته شده بود و جبرئیل و یا فرشته ی دیگری نازل نمی شد. علم امامان را به وحی ارتباط ندهید.

در قسمت هشتم می فرمایید: «آیا رسول خدا در زندگی هیچ اشتباحی نکرده بود..؟.اگر رسول خدا از اینده خبر داشت چرا در بعضی جنگ شکست خورد» این سؤال یعنی اینکه سخنان قبلیتان رد می گردد. مگر ادعا نداریم که پیامبر آخرین منبع متصل به وحی بودند؟ مگر نپرسیده بودید که آیا خداوند از آینده اطلاع دارند یا نه؟ پس چرا باریتعالی پیامبر خود را از نتیجه برخی از این جنگها باخبر نکرد؟ با این حساب دو نتیجه می توانیم بگیریم: الف- نعوذبالله خداوند ناتوان است و از آینده خبر ندارد؛ که با عقل و منطق هیچ مسلمانی جور در نمی آید ب- امتحان الهی در کار بوده است تا مسلمانان از فداکاری و ایثار و پایندی به اسلام خود بیشتر آگاه شوند و آنان که خیانت کردند در دام مجازات عمل گرفتار گردند. مبحث خلافت هم بدین ترتیب بوده است.

در قسمت نهم فرمودید: «من نمی گویم ائمه ثروت جمع کردن. آیا کسی از خلافا ثروت اندوری کرد..» ما می گوییم که آنان به دنبال قدرت بودند. می خواهم برایتان ثابت می کنم. البته اگر قبول کنید. شما (یعنی اهل سنت) می گویید که خداوند جانشین تعیین ننموده است. به فرض محال قبول کنیم. پس باید مردم خلیفه خود را انتخاب می کردند؟ حالا ببینیم در سقیفه چند نفر حاضر بودند؟ دقیقاً شش نفر. چرا شش نفر؟ مگر قرار به دمکراسی نبود؟ پس باید همه مردم حاضر می شدند و رأی گیری صورت می گرفت. شاید اینجا سؤال پیش بیاید که همه مردم از همه سرزمین اسلامی نمی توانستند برای رأی گیری به مدینه که مرکز خلافت اسلامی بود، بیایند. در اینجا پاسخ می دهیم: آیا می توانستند بمانند که هر قبیله و شهری یک نماینده بفرستند؟ پس چرا نماندند؟ شاید سؤالی دیگر پیش بیاید که باید بخاطر آن زمان که دشمنان آماده بودند که بعد از رسول خدا(ص) ضربه را به امّت بدون رهبر بزنند باید سریعاً رهبر انتخاب می شد. در اینجا پاسخ خواهیم داد که اولاً پس چرا منتظر نماندند که همه ی مردم مدینه در این شورا حاضر باشند؟ ثانیاً‌ اصلاً وقتی که زمانیکه امّتی در خطر دشمن قرار دارد، آیا شایسته است که خداوند باریتعالی آن امّت را بدون رهبر رها کند؟ این موضوع سقیفه... اما در مورد خلافت عمر؛ اگر قرار بود که خلافت بر اساس شورا انتخاب شود، چرا ابوبکر خود جانشینش را انتخاب نمود؟ چرا آن را به مردم نسپرد و وصیت کرد که عمر جانشین وی است؟ چرا در این زمان شورا معنا نداشت؟ چطور ابوبکر جانشین خود را انتخاب نمود ولی خداوند برای پیامبر جانشین انتخاب نکردند؟ آیا به نظر شما این دو موضوع در تضاد نیستند؟.. اما خلافت عثمان؛ چرا عمر نه شورای سقیفه را قبول کرد و نه انتخاب بلافصل ابوبکر را؟ وی برای انتخاب جانشین خود اقدام به تشکیل یک شورای با دو کاندیدایی که خود معرفی کرده بود، نمود؟ در این ماجرا بر طبق اسناد حتماً عثمان به خلافت می رسید. زیرا در این شورا این ترکیب و ترتیب به نحوى بود که انتخاب عثمان را مسلّم مى‏ساخت و حضرت امیر(ع) از همان آغاز، این امر را پیش‏بینى کرده و آن را به عمّ خود عباس گفته بود زیرا عبد الرحمن بن عوف شوهر خواهر ناتنى عثمان بود و قطعا جانب او را مى‏گرفت و سعد بن ابى وقاص مانند عبد الرحمن از قبیله بنى زهره بود و در هر جانب که عبد الرحمن بن عوف بود مى‏ایستاد و چون عمر گفته بود که عبد الرحمن در هر جانب که باشد آراء آن جانب ترجیح دارد، یقین بود که آراء این سه تن به نفع عثمان خواهد بود و حضرت به عباس گفته بود که موافقت آن دو تن دیگر (یعنى طلحه و زبیر) براى او فایده‏اى نخواهد داشت. اکنون باید دید که اگر عمر این شش تن را به یک چشم مى‏نگریست چرا رأى عبدالرحمن بن عوف را بر آراء دیگران ترجیح داده بود و چرا این مقام را به دیگران نداده بود. پاسخ شاید این باشد که او مى‏دانست رقابت واقعى میان على (ع) و عثمان خواهد بود، پس امام على در یک سوى و عثمان در سوى دیگر واقع مى‏شوند و اگر طلحه در شورى شرکت کند در جانب على(ع) نخواهد بود، زیرا طلحه از طایفه تیم بود که ابوبکر از آن طایفه بود و على(ع) از همان آغاز خلافت را حق خود مى‏دانست و به همین جهت طایفه تیم، طایفه بنى هاشم را دوست نداشتند و نیز عبدالرحمن بن عوف در هر جانب که باشد سعد بن ابى وقاص، هم قبیله او، با او خواهد بود و عبدالرحمن جانب خویشاوند خود را که عثمان باشد رها نخواهد کرد. پس عمر با سیاست و تدبیر خود ترکیب و ترتیب شورى را چنان کرد که هم انتخاب عثمان قطعى باشد و هم به ظاهر مسئولیت خلافت عثمان و پیامدهاى آن را از خود سلب کند. آیا هر سه مورد انتخاب خلیفه با هم در تضاد نیستند؟ کمی واقع گرا باشیم و ببینیم که چگونه همه چیز در آن تضاد دارند! کدام یک از خلفا صحیح عمل نمودند؟

در قسمت دهم همین کامنت می فرمایید: «وگر وقتی که حضرت علی به گفته شما پیمان برای حفظ اسلام بست چرا زمانی که داشتن خلافت او را می گرفتن حرفی نزد در حالی که اسلام در خطر بود.اینجا پست ومقام مهم نبود  اسلام در خطر بود..»  دوست گرامی، چرا درجا می زنید؟ چرا علی حرفی نزد؟ پس این همه صحبت ما چه بود؟ خطبه ی شقشقیه را با مدارک اهل سنت برایتان عنوان نمودم. شاید شما را قانع کند که علی حرف زد، ولی زورش به تنهایی به عده ی زیاد نرسید. و در همین قسمت ادامه می دهید: « یا بگفته شما اگر اسلام نباشد پست ومقام به چه درد می خورد پس اگر حضرت علی به گفته شما برای پست و مقام پیمان بسته بود» علی برای اصلاح و راهنمایی های بعد از پیامبر کمر همّت را بسته بود، ولی....

در قسمت آخر می فرمایید: « دوست من اسم ارث کسی نیست... ولی این رو بدون اگر تو بودی اسم کسی رو رو بچه هات می گذاشتی که همسر تو را کشته و دختر تو را به زور گرفته است» پاسخ به اندازه کافی داده ام؛ مراجعه به همین متن و موضوع آخر کامنت قبلیتان مراجعه فرمایید.